Vandaag gaan we 3100 meter hoogteverschil  overbruggen. Eerst de Passe dello Stelvio vanuit Bormio omhoog naar 2501 meter. 3 km voor de top splitst de weg zich, wij gaan links naar beneden, de Umbrailpass en overschrijden de Zwitserse grens. De afdaling van de Umbrail is smal, met dikwijls steile en technische passages. Er zitten waarschijnlijk 2 onverharde kilometers ergens halverwege de afdaling. Deze strook is voor de racefietser best te doen maar het is uitkijken geblazen in de bochten. Dat geld ook voor het laatste deel van de afdaling want dit gaat behoorlijk steil en bochtig naar beneden.

​

Beneden in het  in het dorpje St Maria kunnen we onze bidons vullen aan de lokale fontein. We gaan weer richting de Italiaanse grens en via Tubre en Glorenza komen we uit in Prato. Dit ligt aan de voet van de klassieke klim, het is vanuit hier 25.4 km naar de top van de Stelvio. Na een uur klimmen zie je de top liggen maar je moet dan nog wel 43 van de 48 haarspeldbochten overbruggen. Vorig jaar won Thomas de Gendt hier op indrukwekkende manier de 19e etappe. In de afdaling naar Bormio zitten diverse gevaarlijke, smalle tunnels en haarspeldbochten, oppassen dus!

Begin 18de eeuw wilde Ferdinand I van Oostenrijk een weg aanleggen die het Val Venosta direct verbond met Milaan dat toen onder Oostenrijks bewind stond. De weg moest lopen over het bergzadel ten noordwesten van de Ortler.  Ingenieur Carlo Donegani uit Sondrio kreeg de taak de weg vorm te geven. In 1822 werd met de bouw begonnen. Amper drie jaar later was de weg voltooid. Gedurende de Eerste Wereldoorlog vonden er zware gevechten plaats op de pas tussen het Italiaanse en Oostenrijkse leger. Tot 1915 werd de Stelviopas het gehele jaar bereden door koetsen, tegenwoordig is de pas echter voor verkeer gesloten van eind oktober tot begin mei.