Zaterdag 22-06

Na een maandenlange voorbereiding met veel kilometers in de benen vertrekken 16 fietsers en ploegleider Gerrit Maathuis ‘s ochtends vroeg om 05. 00 uur voor een wielerweek naar Bormio in de Italiaanse Alpen. In vijf auto’s en een volgestouwde bus van Martin vertrekt het hele gezelschap voor een rit van 1000 km richting Italië.

De reis verloop voorspoedig en rond 15.00 uur doemt de Stelvio op. Een aantal auto’s verkent de zuidkant van de Stelvio met z’n 48 haarspeldbochten en anderen kiezen voor  de klim via de Umbrailpas Diep onder de indruk van wat ons deze week nog te wachten staat bereiken we de accommodatie in Bormio. Hier wordt snel kwartier gemaakt. De appartementen worden betrokken en bij het appartement op de begane grond wordt het terras volgebouwd met een grote partytent. Als alles klaar is wordt de eerste maaltijd bereid en komen we tot de verschrikkelijke, maar dan ook echt verschrikkelijke ontdekking dat de tap niet werkt. Naarstig worden Marc en Nico op pad gestuurd om nog ergens bier te scoren. Het lukt ze wonderwel om nog een kratje Paulaner te ritselen in een hotel. Hier zullen we ons de eerste avond mee tevreden moeten stellen. Gerrit Maathuis wordt officieel tot ploegleider benoemd en krijgt een geweldig mooie fietshelm met toeter uitgereikt zodat hij de hele week voor ons goed zichtbaar is en met de toeter de aandacht op zich kan vestigen om ons in het gareel te brengen. Gerrit aanvaard in grote dank deze geste en belooft plechtig de helm de hele week te dragen. Vermoeid kruipt iedereen voor de eerste nacht het bed in.

 

Zondag 23-06

Om 09.00 uur staat het hele peloton klaar voor de eerste tocht van 130 km die ons over de Passo Foscagno (2291 m), de Passo Eira (2208 m) en de Forcola di Livigno (2315 m) zal voeren. De weersomstandigheden zijn prima. De zon schijnt volop. De debutanten krijgen de vuurdoop op de  Passo Foscagno, een klim van ruim 16 km met een rustige niet te zware aanloop. In de afdaling die daarop volgt wordt meteen het snelheidsrecord van de week gevestigd en op 87 km gesteld. Na een korte klim wordt Passo Eira bereikt waarna er wordt afgedaald naar de Zwitserse plaats Livigno. Hier wordt begonnen aan de 10 km maar niet al te zware klim naar Forcola di Livigno. Van hieruit wordt er 40 km afgedaald naar Tirano waar een koffiepauze wordt gehouden. Met nog 40 km voor de boeg wordt er koers gezet naar Bormio. Deze route blijkt niet zo gemakkelijk te vinden en al snel belanden we met z’n allen op de autoweg. Met z’n allen achter elkaar over de vluchtstrook wordt een paar kilometer later veilig een afrit bereikt. Mark Kuiphuis die als verkenner een stukje vooruit rijdt ontmoet een paar mooie Italiaanse dames op een racefiets. Aardig als ze ook nog zijn willen ze ons de weg wel wijzen naar Bormio als voorrijder. Een tegenvaller voor de meesten is dat het tempo door de dames flink wordt opgeschroefd en enkelen zijn dan ook zeer dankbaar als de dames een drinkpauze inlassen en aangeven dat we het nu zelf wel kunnen vinden.

Intussen is de zon achter dreigende wolken verdwenen maar bereiken we droog, moe en dorstig onze accommodatie. De tap wordt aan een grondige inspectie onderworpen en de technici gaan aan de slag om te proberen het euvel te verhelpen. Helaas zonder resultaat waarop wederom Marc en Nico op pad worden gestuurd om bier te halen. Deze keer gaat het hun beter af en de plaatselijk supermarkt wordt “leeg geroofd”. Met de kofferbak vol bier en een grote zak ijs komen ze opgetogen terug. Sceptici denken dat de voorraad lang niet toereikend is zodat ook het lauwe tapbier wordt gekoeld in het ijs. Op deze manier lukt het ons om een mooi feestje te bouwen. Dit feestje heeft zich inmiddels van de partytent naar binnen verplaatst omdat het is gaan regenen en het ook aardig is afgekoeld. We hopen er het beste van want morgen moet de Stelvio worden bedwongen.

 

Maandag 24-06

De eerste blik naar buiten voorspelt weinig goeds. Boven de 1500 meter heeft het gesneeuwd en de bergtoppen zijn in dikke wolken gehuld. De webcam op de Stelvio laat zien dat er 30 cm verse sneeuw is gevallen op de top. Een paar willen de uitdaging nog wel aan gaan, maar de meerderheid heeft weinig zin in een ongetwijfeld erg koude klim waarin weinig te zien is van de berg waar iedereen naar heeft uitgekeken. Na een korte discussie wordt het programma omgegooid en vertrekken we in een bleek zonnetje  zuidwaarts naar de beklimming van de Mortirolo. We hebben geluk een het weer blijft ons de hele dag goed gezind. Na 22 km splitst de groep zich. 9 fietsers kiezen voor de iets lichtere klim net na Tiolo, de andere 7 fietsen nog 6 kilometer door naar Mazza voor de allerzwaarste beklimming. De Mortirolo staat vanaf nu bij ieder in het geheugen gegrift. Beide beklimmingen zijn zwaar met stijgingspercentages tot 18 %. Maar op de beklimming vanuit Mazza is erg geen moment waarop er een licht stuk komt. Het gemiddelde stijgingspercentage ligt ruim boven de 10% terwijl de andere klim een stijgingspercentage van ruim boven de 8 % kent. Een voor een druppelen alle fietsers binnen op de top van de Mortirolo, diep onder de indruk maar vooral trots op de geleverde prestatie. Tevreden wordt er weer koers gezet richting Bormio. Opnieuw wordt hier gepoogd om de tap met behulp van een weinig gemotiveerde Italiaanse monteur aan de gang te krijgen. Volgens hem is het een simpele kwestie van een stekkertje wat kennelijk niet goed zat. Probleem opgelost? Al gauw blijkt van niet.  Het bier in het vat is door de koude nacht wat meer afgekoeld en zo drinken we een paar nog te lauwe biertjes bij de werkelijk uitstekende avondmaaltijd. Omdat morgen de Stelvio wacht stapt iedereen vroeg in bed.

 

Dinsdag 25-06

De eerste zonnestralen vallen al vroeg door de ramen. Het belooft qua weer een goede dag te worden. Nog beter nieuws is dat er een nieuwe tap is gearriveerd, meegenomen door Theo Klumpers die samen met Rudi Loohuis is nagekomen naar Bormio en onderdak heeft gevonden in hetzelfde appartementengebouw. Om 09.30 uur wordt er begonnen aan de eerste en ongeveer enige vlakke kilometer van de dag. De voet van de Stelvio ligt in Bormio en dus beginnen we direct aan de 22 kilometer lange beklimming met 42 haarspeldbochten. Door een grotesk berglandschap slingert de weg omhoog en zwoegt ieder de berg op. Zoals wel vaker deze week zit ook hier het venijn in de staart. De laatste 3 kilometer zijn erg zwaar en slingeren zich door een besneeuwd berglandschap naar de top op 2760 m.. Dikke kleren zijn hier geen overbodige luxe en iedereen trekt snel iets warms aan waarna aan de afdaling richting Prato wordt begonnen. Nu wacht ons de roemruchte beklimming met 48 haardspeldbochten. In Trafoi wordt er gezamenlijk gepauzeerd en drinken we koffie in een mooie loungebar van een luxe hotel. Dit hotel heet Schone Aussicht en doe z’n naam in alle opzichten eer aan. Een mooie serveerster met een werkelijk adembenemend decolleté serveert ons de koffie op de lage loungetafels. Hoewel geen Stelvio’s maken ook deze bergen grote indruk.

In bocht 46 wordt de klim hervat. Ploeterend en zwoegend is iedereen na 1,5 uur opnieuw op de top van de Stelvio. Hier opnieuw alle bijzondere verhalen over de strijd tegen de natuur en zichzelf en de kleine sportieve schermutselingen onder elkaar. De temperatuur is nu iets aangenamer dan een paar uur eerder en goed gestemd wordt er aan de lange, snelle afdaling begonnen. Om 16.00 uur is iedereen weer bij de appartementen en na een lekkere douche, bal van Jan en wat warme soep wordt gekeken of de nieuwe tap naar behoren werkt. Dat is het geval. Het feest kan beginnen, de beruchte avond voor de rustdag! Om 04.00 uur liggen de laatsten in bed.

 

Woensdag 26-06

De rustdag begint zoals verwacht wat landerig en katerig. Toch is iedereen alweer betrekkelijk vroeg uit de veren. Langzaam komt iedereen op gang en worden er hier en daar wat fietsen gepoetst, wasjes gedraaid en de sociale media gelezen en bijgewerkt. Er wordt een kort bezoek gebracht aan Bormio waar koffie wordt gedronken en hierna gaan groepjes hun eigen gang. Het plaatselijke wellness centrum wordt bezocht door een aantal, anderen verkennen de omgeving en weer anderen spelen een partijtje jeu ‘d boules. Uiteindelijk belandt iedereen aan het eind van de dag in de tuin waar lekker van de zon wordt genoten met een koud biertje. De uitsmijter van de dag is de voortreffelijke avondmaaltijd met als afsluiter heuse tiramisu, speciaal gemaakt door de fam. Kokhuis. Omdat de vorige avond er nogal in heeft gehakt gaan de meesten niet al te laat naar bed. Morgen wacht immers de lange rit over de Gavia en de achterkant en voor ons nog onbekende klim over de Mortirolo.

 

Donderdag 27-06

Klokslag 09.00 uur zet zich het peloton weer in beweging voor de 110 km lange etappe over twee bergen van de buitencategorie. Direct vanuit Bormio wordt er begonnen aan de 26 km lange beklimming naar de top van de Gavia (2652 m.) In vergelijking met de Stelvio en de Mortirolo kent deze beklimming een iets vriendelijker karakter. De klim is niet regelmatig, kent enkele steile passages, maar deze worden gecompenseerd met enkele licht stijgende stukken waar de benen even tot rust kunnen komen of de snelheid kan worden verhoogd. Iedereen bereikt in z’n eigen tempo maar nog relatief fris de besneeuwde top die ons vandaag vrij vriendelijk en rustig ontvangt. Niet de grote drukte zoals op de Stelvio met het uitbundige toeristische gedoe.  Als de windjasjes en dikke handschoenen weer zijn aangedaan wordt er afgedaald aan de zuidkant richting Ponte di Legno. Het is zeker in het begin een gevaarlijke, verraderlijke afdaling met een slecht en smal wegdek en een lange donkere tunnel. Maar gelukkig bereikt iedereen zonder ongelukken Ponte di Legno waarna we door een vriendelijke Italiaan op een MTB naar de voet van de Mortirolo bij Monno worden geëscorteerd. Hier begint de 13 km lange klim die zoals we eigenlijk wel hadden kunnen verwachten ook loodzwaar blijkt te zijn. Nee, de Mortirolo maakt geen vrienden, het blijft een verschrikkelijke berg met zeer steile stijgingspercentages zodat er nooit in een mooi gelijkmatig ritme kan worden geklommen. Op de top is het scherpste er bij de meesten wel af, hoewel een aantal toch kiezen voor een snelle afdaling. De laatste 22 km worden gezamenlijk teruggefietst en voor het eerst deze week houden we het niet droog. De laatste 6 km worden in de regen afgelegd. Blij dat we ook deze tocht hebben volbracht en we vrijdag een licht programma voor de boeg hebben wordt het feestgehalte al snel opgeschroefd. De plaatselijke supermarkt wordt aangedaan door Marc en John in de volle overtuiging dat het laatste vaatje vanavond zal worden leeggetapt en de avond daarna zal uitgaan als een nachtkaars. Om dit niet te laten gebeuren moet er voldoende voorraad zijn. En maar goed ook want aan het eind van de avond moet de nieuwe voorraad inderdaad worden aangesproken. Om 02.30 wordt in appartement St. Moritz als laatste het licht uitgedaan.

 

 

Vrijdag 28-06

Om 10.00 uur worden de fietsen weer aangetrapt voor de 10 km lange klim naar Bormio 2000. Het is een mooie gelijkmatige klim van 7,3 % gemiddeld. Er wordt lekker omhoog gefietst waarbij er beduidend meer gepraat wordt dan bij de andere beklimmingen deze week. Iedereen bereikt weer fris en monter de top waarna er koffie wordt gedronken. Hierna volgt de laatste afdaling waarin er een paar keer wordt gestopt voor een mooie foto. Bij de appartementen teruggekomen worden al snel de eerste voorbereidingen getroffen voor de terugreis. Rond half 4 is het meeste opgeruimd en ingepakt en worden in de tuin de laatste biertjes soldaat gemaakt.

Om half 7 wandelen we Bormio in waar we ons nog even kunnen vergapen aan klassieke sportauto’s die meedoen aan een meerdaagse rally. In een gezellig restaurant sluiten we onze geweldige geslaagde week in Bormio af.

 

Zaterdag 29-06

Om 05.00 uur vertrekken we voor de lange terugreis naar Albergen. De eerste 50 kilometer voeren ons over de Stelvio. In het vroege ochtendlicht een fenomenaal gezicht. Met onze fietservaring van deze week bekijken we deze berg met heel andere ogen en krijgt onze prestatie nog meer betekenis. Hoe we hier op onze fietsjes naar boven maar ook naar beneden zijn gekomen.

Hierna verdwijnen de bergen langzaam uit het landschap en laten we ze uiteindelijk achter ons. Maar niet de prachtige herinneringen aan deze prachtige wielerweek.

Wat deze week vooral heeft getypeerd waren de goede voorbereiding in alle opzichten, de saamhorigheid en het sociale karakter van de groep waarin ieder op zijn eigen manier kon en mocht genieten van het wielrennen, de geweldige omgeving en uiteindelijk ook het weer wat ons grotendeels goed gezind is geweest.

En vooral niet te vergeten het feit dat iedereen zonder kleerscheuren de week kon afsluiten en met een hoofd vol herinneringen en een lading mooie foto’s huiswaarts kan keren.